تماشای اثری با تهیه کنندگی و کارگردانی، سازنده سه گانه ی اخراجی ناخودآگاه هر بیننده ای را آماده می کند تا با پیام ها و محتواهای خاص و قابل پیش بینی مواجه شود. رسوایی چهارمین اثر بلند سینمایی مسعود ده نمکی این بار نه در فضای جبهه و نه در گیر و دار منازعات سیاسی سیر می کرد. عنوان بندی فیلم که اذان معروف موذن زاده ی اردبیلی هم راه با عکس های مختلف از مکان های مذهبی را شامل می شد، بیش از هرچیز این ذهنیت را پدید آورد که داستان باید بر محور مذهب و اندرزهای دینی استوار باشد. با اتمام عنوان بندی و نقش بستن نام فیلم در کنار یک کفش زنانه ی پاشنه بلند قرمز رنگ، دست فیلم رو شد؛ زنی نه چندان مالوف با آموزه های دینی و ماجرای تعامل اش با دیگر بخش های جامعه.
سکانس ابتدایی فیلم با دیالوگ های افسانه (با بازی النازشاکردوست)، لحن خیابانی و تکیه کلام های خاصش و به ویژه جمله هایش مبنی بر آن که خدا آن ها را فراموش کرده تلاش دارد تا دختری را نشان دهد که می توانیم از واژه ی خیابانی برای توصیفش استفاده کنیم. هرچند فقر مفرط و دریافت حکم تخلیه سریع به بیننده علت روی آوردن دختر به آن چه فیلم "تلکه کردن مردان" می نامد را روشن می کند.
اما شروع، ناامید کننده تر از آن بود که انتظار می رفت. پا گذاشتن دختر در بارازچه ی محله – که به شدت یادآور فیلم فارسی های پیش از انقلاب بود – و استفاده از آهنگ نون و دلقک با صدای محمد اصفهانی و میکس تصاویری از نگاه های هیز مردانه با نمادهای فقر شهری و اختلاف طبقاتی، محور اصلی فیلم را به بیننده القا کرد و درون مایه ی فقر به عنوان تم اصلی معرفی شد.
یکی از انتقادا
جهت خواندن ادامه این مطلب روی لینک دانلود پایین کلیک کنید
عشقی که ما بین حمید(حامد بهداد) با رویا مطرح می شود منطق خود را از دست می دهد. شخصیت حمید که تا اینجا شناخت نسبتا مناسبی را درباره اش پیدا کرده بودیم به یکباره از هم می پاشد! پلیس بازی های دکتر مازیار مافی(بهرام رادان) بی حد و حساب افزایش می یابد و کسی به او شک نمی کند و پیگیر فعالیت های آشکار او نمی شود، فیلم سرعت مناسبی را که تا آنجا داشته از دست می دهد و به
گاهي به دلايل موفقيت «دودكش» و نكته‌اي كه مورد غفلت واقع شده است زولبياي شيرين «دودكش» مي‌توانست جاي قهوه تلخ «مادرانه» را در سفره افطار بگيرد گروه فرهنگي: طولاني شدن روزهاي روزه‌داري در تابستان و زمان كمي كه بعد از افطار تا نيمه شب باقي مي‌ماند باعث شده است كه فقط سه شبكه تلويزيوني براي اين ماه مبارك سريال مناسبتي روي آنتن ببرند. اما تغيير ساعت افطار اگر در تعداد سريال‌ها تاثير بگذارد، بعيد است سهمش در ميزان ديده شدن سريال‌ها تغييري كند. به گزارش رجانيوز، در واقع موعد افطار هر ساعتي كه باشد، مجموعه پخش شده بعد از آن بيشترين اقبال را براي ديده شدن دارد. دليل اين امر هم واضح و مشخص است. جمع بودن خانواده دور سفره افطار و غالبا روشن بودن تلويزيون براي شنيدن بانگ اذان يكي از اين دلايل است. اهميت اين موضوع بدان حد است كه سال گذشته شايع شده بود مديران رسانه ملي تعمداً زمان پخش يكي از سريال‌هاي ضعيف ولي پرخرج خود را انداخته بودند به نزديكي‌هاي نيمه شب تا كمتر ديده شود و كمتر مورد نقد قرار بگيرد. غرض از گفتن اين مقدمه آن بود كه متوجه باشيم وقتي يكي از سريال‌هاي ماه رمضان علي رغم بي‌بهره‌بودن از امتياز پخش در هنگام افطار مي‌تواند نزد مخاطبان مقبول بيفتد و نظر آنها را جلب كند، حتماً راه سخت‌تري را پشت سر گذاشته است. مجموعه تلويزيوني «دودكش» از اين مسير عبور كرده است. اين مجموعه علي رغم اينكه ساعاتي بعد از موعد افطار پخش ميشود ولي توانسته است به دل مخاطبان بنشيند و خلاف رقيب افطاري خود كه با قصه تلخ و غير واقعي‌اش شيريني خرما و زولبيا را خنثي مي‌كرد، ذائقه مردم را شيرين كند. اما دليل موفقيت دودكش چيست؟ آيا صرف طنز بودن آن است كه اگر اينچنين بود «خروس» هم بايد خوش مي‌درخشيد؟ دودكش را مي‌توان در دسته سريال‌هايي چون «پايتخت» قرار داد. پايتخت هم فقط بخاطر درون‌مايه طنزش به موفقيت دست پيد
عناوين
برچسب ها :
یک شنبه 24 شهريور 1392
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
